onderwijssangha

Goedemorgen, beste vrienden.

Ik open mijn ogen. Zonlicht schijnt door een kier in het gordijn. ‘Waarnemen’ klinkt het in mijn hoofd. Ik kijk verbaasd rond. Er is niemand anders in dit huis. Ik kijk rond in mijn mind. Was er een aanleiding voor deze gedachte? Waarom niet ‘thee’ ‘wandeling’ ‘koude vloer’. Het antwoord was ik kreeg was als een mantra; waarnemen, waarnemen, waarnemen.

Waar-nemen. Is wat ik opmerk waar? Je moet goed opletten, zegt het Boeddhisme. Er verschijnt iets en daar koppel je iets aan vast. Plezierig en onplezierig. Verwacht of onverwacht. Goed of niet goed. Dat het gebeurd is onvermijdelijk. Het draagt bij aan vreugde in het leven als je het in de gaten hebt.

Gisterenavond reed ik naar een afspraak in voor mij onbekend gebied. Ik luisterde naar de zachte stem van de routeplanner. Linksaf. Honderd meter rechtdoor. Rechtsaf. Na 3,5 kilometer linksaf. Plotseling viel de verbinding uit. Aan beide kanten veel verkeer. Geen vrij parkeervak om onderzoek te doen.

Ik sloeg een zijstraatje in, draaide om en joepie! Daar was de verbinding weer. Ik luisterde maar half naar de instructie. Ik dacht: dit laat zien hoe afhankelijk ik geworden ben. Wat als het internet een hele week uitvalt? Ben ik nog in het hier en nu of ben ik in een digitale werkelijkheid. Verwonderd nam ik waar dat mijn mind een andere route nam dan ik verwachtte. Ik had met mijn hand op mijn hart beloofd op tijd te komen. De verhalenverteller in mij vond dat even niet belangrijk.

In een app gisteren gebruikte een lerares een afkorting. Mridemkoppels. Ik las dat en dacht: ik moet toch weten wat dat is. Maar dat wist ik niet. Het is een afkorting. Het blijkt ‘meidenkoppels en met depressieklachten’ te zijn. Ik glimlach. Natuurlijk. Dat is de verkortingstaal, ingegeven door Twitter, Instagram. Ik gebruik etc i.v.m. maar voor die twittertaal heb ik een woordenboek nodig. Andere generatie, andere woorden, anders kijken.

Iemand deelt dat hij een tekst had uitgedeeld over het begrijpen van een moeder die dement is geworden. Die tekst had hij zorgvuldig gekozen en twee keer gelezen. In de klas bleek dat vrijwel niemand hem gelezen had. Die het wel gelezen hadden waren snellezers: 20 minuten.. Daardoor was de les die hij had voorbereid een uitdaging geworden. In zijn mind kwamen ‘zorgen’ op. Wat moet er van deze mensen in de maatschappij worden als ze zo’n tekst niet meer kunnen lezen. In het delen van deze gebeurtenis kwam nog een mantra op: doe ik het wel goed? Ben ik eigenlijk wel geschikt?

Waarnemen wat er in je op komt. Ik kijk naar buiten en zie een paar vlekken op het raam en bedenk: ramen wassen. Ik kijk nog een keer en ik zie twee roodborstjes op een tak zitten die me nieuwsgierig bekijken. 

Me realiseren dat ik naar de leerlingen kijk met allerlei gedachten maar dat zij ook naar mij kijken met allerlei gedachten. Wat zien zij dat ik niet waarneem?

Een vorm van waarnemen is een gesprek. Je deelt dan iets aan een ander. Omdat het een ander is, met andere ervaring, andere generatie, ander werk misschien ook hoort die iets wat jij zelf niet (meer) hoort. Aan het eind van een wandeling de vraag: voel jij je schuldig? Nee, zegt de gesprekspartner. Aan het eind van de dag: dat was een goede vraag. Ik heb erover nagedacht: jawel, ik voel me schuldig. En dat is niet nodig. De waarheid die de ander ziet en zacht teruggeeft. Kun je het aan-nemen?

Waar-nemen. Ben ik me bewust van mijn waarnemen? Ineens herinner ik me dat ik ben gaan slapen met de gedachte: de uitnodiging voor de onderwijs sangha. Ik heb nog geen onderwerp. Misschien heeft mijn mind geduldig gewacht tot ik weer wakker werd.

Meditatie is een manier om waar te nemen. Misschien met de uitdagende vraag: wie is het die waarneemt?

Ik nodig je graag uit om deel te nemen aan de onderwijs sangha, maandagavond 20.00 uur. Dat kan via deze link: https://us02web.zoom.us/j/89449420443 .

Als inspiratie een gedicht van Gibran Kahlil Gibran: de kinderen. Ik kwam het ergens onderweg tegen. De rest van de dag een liedje in mijn hoofd: Teach your children. Anders kijken.

Wij wensen jullie een fijn weekend

Baltus van Laatum, Joost Vriens